یادداشت های یک هشتاد و چهاری

 

 

وقتی دل سودایی می رفت به بستانها

بی خویشتنم کردی بوی گل و ریحانها

 گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گل

با یاد تو افتادم از یاد برفت آنها

ای مهر تو در دلها وی مهر تو بر لبها

وی شور تو در سر ها وی سر تو در جانها

تا عهد تو بربستم عهد همه بشکستم

بعد از تو روا باشد نقض همه پیمانها

تا خار غم عشقت آویخته در دامن

کوته نظری باشد رفتن به گلستانها

آن را که چنین دردی از پای دراندازد

باید که فروشوید دست از همه درمانها

گر در طلبش رنجی ما را برسد شاید

چون عشق حرم باشد سهل است بیایانها

هر تیر که در کیش است گر بر دل ریش آید

ما نیز یکی باشیم از جمله قربانها . . .