یادداشت های یک هشتاد و چهاری

پریروز در ایستگاه میر داماد منتظر اتوبوس بودم.دست دخترکی سبز پوش و البته خوش تیپ یک برگ تبلیغ موسوی دیدم که با آنهایی که قبلا دیده بودم فرق داشت.تصویر یک خانم چادری بسیار محجب و مرتب بود که هد و دستبند سبز پوشیده بود.امروز هم که داشتم بعد از امتحان تدریس عملی می رفتم بانک،کف جوی آب یک عکس میرحسین رو دیدم که پشت زمینه اش یک پنجره مشبک بود و حالت مسجد رو تداعی می کرد و خود میرحسین هم با حالتی روحانی سر به زیر انداخته و خلاصه حسابی کانکت بود.این دو تا پوستر تبلیغاتی منو به فکر فرو برد.

طفلی اصلاح طلبان حق دارند. اونها الان دیگه چاره ای جز بازی در زمین رقیب ندارند.آفرین بر غیرت مردانه احمدی نژاد که طی چهار سال کاری کرد که این فضیلت ها زنده بشه.زنده شدنی که حتی افرادی مثل بعضی از حامیان میرحسین هم برای کسب رای بیشتر چاره ای جز چنگ زدن به اونها نداشته باشند.

او کاری کرد که حالا همه از عدالت حرف بزنند اگرچه عدالت رو از چیپس فلفلی تشخیص نمی داده باشند، از مستضعفین بگویند و اشک کروکودیل بریزند اگر چه تا دیروز برای مستضعفین حق حیات قائل نبودند،از خط امام حرف بزنند در حالی که دور و برشان را اراذل و اوباشی که با دشمنان تابلو دار نظام عهد دوستی بسته اند،پر کرده اند. کاری کرد که آنهایی که تا دیروز معصومیت  ائمه را  انکار می کردند و آنها را مظهر خشونت می دانستند امروز شعارشان یک یا حسین تا میر حسین شود.

به هم تبریک بگوییم،او حتی اگر رای هم نیاورد پیروز است.کدام پیروزی بالاتر از این؟